Jakiś czas temu pisałam, że marzy mi się coś wielkiego, zamaszystego (wtedy miało być zielone), czyli taki luzacki oversize z wąskimi rękawami, a przód i tył bardzo szeroki.
Z zielonej mi nie szło, więc zamieniłam na ciemnośliwkowy i przystąpiłam do akcji.
Niestety, nie udało się.
Najpierw wyszła mi tunika (wyciągnęło się po praniu niemiłosiernie) a tuniki nie chciałam, skróciłam, odpowiednio zblokowałam bardziej wszerz, ale smętnie zwisało, a tego też nie chciałam.
OK, dałam za wygraną, niech będzie normalna szerokość.
Zaczęły się rękawy.
Ramiona miały obniżony fason (7x3oczka, 2x8oczek), więc dobrałam oczka od swetra, żeby od razu widzieć czy jest odpowiednia szerokość, ale...jakoś tego nie widziałam.
Nie była dobra. Zwęziłam....okazało się, że za bardzo. Piąty i szósty rękaw chyba już jest dobry, ale tego nie wiem, bo nie mam ochoty przymierzać.
Jak nabierze mocy urzędowej i złość mi przejdzie, to przymierzę i napiszę czy dobre.
Kolor mi się spodobał i tyle...
W rzeczywistości jest ciemniejszy, taki jak wino, ale wino wyszło prawidłowo, a bluzeczka nie :-)))
Dodatkowo, proces tworzenia sweterka miał swój wątek kryminalny, bo pewnego dnia stwierdziliśmy, że skradziono nam z trawnika ławkę. Później okazało się, że jest ukryta za starym płotem kilkanaście metrów dalej, więc zabraliśmy złodziejom naszą ławkę, ale kiedy ją nieśliśmy, coś mnie rozbolało w kręgosłupie i boli do dzisiaj.
Zostałam po prostu ukarana za kradzież.... Nie mogłam przez kilka dni ani siedzieć, ani leżeć, ani chodzić, bolało cały czas. Teraz jest już lepiej.
Wdzianko skończone i stwierdziłam, że chyba jestem wypalona swetrowo i muszę przez jakiś czas odpocząć. Zabieram się więc za mniejsze formy i na początek zaczęłam to:
