Działo się

Warto było czekać całe lato... ALA zaprosiła nas do swojego pięknego ogrodu!
Mogłyśmy wreszcie napawać się widokiem kwiatów, ich kolorami, zapachami, zadbanym trawnikiem, dojrzałymi jabłuszkami na drzewach. Zostałyśmy ugoszczone wspaniałym winem, herbatką wedle życzenia- do wyboru do koloru, aromatycznymi ciastami, wszystko pięknie podane w altanie obrośniętej bluszczem czy winoroślą (nie znam się :-). Słoneczko przygrzewało, humory dopisywały, a ja.... a ja zabrałam aparat bez karty pamięci!
Do teraz nie mogę sobie darować tej sklerozy...
Wyglądało to tak (Alu, wybacz że bez pytania) :

A z nami tak :)))

Czas mijał za szybko, nie zdążyłyśmy porozmawiać o wielu rzeczach.
Obdarowałyśmy się nawzajem i oglądanie prezentów, te wszystkie westchnienia i zachwyty zabrały nam mnóstwo czasu :-)
Ala przygotowała dla każdej z nas woreczek ze skarbami. Słoiczki z konfiturami, pachnące jabłuszka, gazetki dziewiarskie i szydełkowe drobiażdżki.
Dostałam również prezencik od TONKI, za wygraną zgadywankę.
Niestety, nie pochwalę się wszystkimi zdobyczami, bo : słodycze i konfitury zostały błyskawicznie pochłonięte przez moje dorastające dziecko, a gazetki wyniosłam do pracy, żeby w czasie przerwy śniadaniowej popatrzeć na coś przyjemnego.  W gazetce od Tonki wypatrzyłam sweterek, który również spodobał się córce, no i klamka zapadła - MUSIMY ;) go mieć.
Pokażę go następnym razem (znaczy zdjęcie, bo trzeba wełnę zamówić, oj trzeba!)

Wszystkie cztery namawiałyśmy Magdę do założenia bloga. 
Zresztą już od dawna namawiamy.
Pomóżcie nam, bo twarda jest, a szkoda, że nie pokazuje swoich chust, swetrów, no i kocyka - zapewniam, że jak WRESZCIE go skończy, to będzie się czym zachwycać.
Już jest! ;)
Mogę pokazać to :

Alu, z tych perełeczek zrobię zakładki do książek (zafoliuję je)

Dziś jest poniedziałek, a ja ciągle jestem pod wrażeniem  spotkania.
Dziękuję Wam kobietki, jesteście wspaniałe!

A tymczasem skończyłam szal. Jestem zaskoczona, bo pomimo cienkości (  nie można tu mówić o grubości) nitki, zrobiłam go dość szybko. Część powstała na spotkaniu, czyli wspomnienia zapisane są na lata!
Niczym na karcie pamięci aparatu :-)
Wełna znana mi już, więc mniej więcej mogłam zaplanować zmiany wzorów.
Zrobiłam to po to, żeby w miejscu oplatającym szyję było całkiem gładko, przecież i tak wzór jest tam mało widoczny, a melanżowe włóczki czasami układają się w fajne "plamy".
Ciekawa byłam czy tu też tak się stanie i stało się :-)

Podczas suszenia nie blokowałam go zbyt mocno, żeby nie zatracił puszystości (jeśli można tu o puszystości mówić). Nie wiem, czy uda mi się go ponosić, bo dziecko się zachwyciło. Poszłyśmy w nasłonecznione miejsce i odbyła się sesja.
Najpierw studyjna - szal solo

 Później dziecko przyszło i szalałyśmy po okolicy

Tak jest teraz, a tak było.... 13 lat temu :-)

Kończę wspomnienia na dzisiaj. Zapraszam do oglądania i do następnego spotkania.
Pozdrawiam serdecznie i bardzo dziękuję za komentarze - te które były i te, które będą...
mam nadzieję, że będą. :-)